Αυτόν τον πατέρα τον ζηλεύει και ο Θεός

Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό. Αγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς. Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του. Και αυτό του αρκεί. Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης. Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του. Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού.

Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.

Ο γιός του, ο Ρικ, γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο δεμένο στο λαιμό του. Γεννήθηκε σχεδόν σε κατάσταση πνιγμού και η για καιρό έλλειψη οξυγόνου του δημιούργησε μόνιμα προβλήματα. Οι γιατροί πρότειναν στην οικογένεια να βάλει το παιδί σε ένα ίδρυμα (μιλάμε για 46 χρόνια πριν, μη σας κάνει εντύπωση, ήταν αλλιώς τα πράγματα και στην ιατρική αλλά και στην κοινωνία). Οι συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς. Ο πατέρας δεν τους άκουσε. Είχε άλλα σχέδια. Κοίταξε στα μάτια το παιδί του, κοίταξε στα μάτια τον όποιο Θεό και αποφάσισε. Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης. Εχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους

Ο Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα. Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει. Οταν ο μικρός Ρικ ήταν 11 χρονών τον πήγαν στο Tufts της Βοστώνης για εξετάσεις. Οι καθηγητές ήταν κάθετοι: «Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσει». Στην συνέχεια, όταν κατάλαβαν ότι τα μάτια του Ρικ αντιλαμβάνονται κάθε κίνηση σαν υψηλής συχνότητας σόναρ και χαμογελάει στα αστεία σαν φυσιολογικό παιδί, συγκινήθηκαν. Λίγους μήνες μετά οι επιστήμονες του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρίκ μπορούσε να γράφει με κινήσεις του κεφαλιού του σε έναν υπολογιστή, άρα και να επικοινωνεί. Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins». Σε ελεύθερη μετάφραση «Πάμε Bruins» ένα σύνθημα που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ της Βοστώνης.

Στη συνέχεια πήγε στο σχολείο. Στα 15 του, ένας συμμαθητής του, ο Στιβ, τραυματίστηκε σε τροχαίο και ο Ρικ λυπήθηκε πολύ. Ζήτησε από τον πατέρα του να τρέξουν μαζί σε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων που διοργάνωναν προς τιμήν του. Ο Ντικ δίστασε αφού παρά το στρατιωτικό του παρελθόν δεν ήταν φανατικός του αθλητισμού. Ομως το τόλμησε. Και το κατάφεραν. Ο Ντικ δεν μπορούσε να κουνηθεί για μια εβδομάδα. Αλλά το ότι έσπρωξε το καροτσάκι του γιου του για 8 χιλιόμετρα τον έκανε τόσο μα τόσο περήφανο

«Μπαμπά, ήταν σαν να μην ήμουν πια στο καροτσάκι. Ετρεχα και ήμουν ελεύθερος» ήταν το μήνυμα του μικρού στον πατέρα. Και από τότε έγιναν "ένα" και άρχισαν να τρέχουν διαρκώς. Και ο Ρικ από εκείνη τη μέρα νικούσε καθημερινά Μπήκε στο Πανεπιστήμιο, όπου εργάζεται και σήμερα και συνεχίζει να ζει ανυπομονόντας να ξεκινήσει το τρέξιμο. Ξανά και ξανά

Τα επιτεύγματα των Iron Men

Από τους δρόμους της θέλησης μέχρι το να τρέξουν στο Iron Man είναι μια απόσταση τεράστια. Οχι όμως ανίκητη όταν υπάρχει τόση αγάπη και τόσο μεγαλείο ψυχής Οι Χόιτ έτρεχαν όσο πιο συχνά μπορούσαν. Αρχισαν να προπονούνται εντατικά και να προσαρμόζουν το καρότσι του μικρού για να πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις. Το δεύτερο μεγάλο τους θαύμα ήρθε το 1979. Στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Μπορεί οι διοργανωτές να μην τους έδωσαν το δικαίωμα της επίσημης συμμετοχής, όμως έτρεξαν και τερμάτισαν! Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή! Οταν νίκησαν στο μαραθώνιο, ήρθε η ώρα του τριάθλου. Ενα αγώνισμα που αποτελεί συνδυασμό από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι ολυμπιακές αποστάσεις για το αγώνισμα του τρίαθλου είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40 χλμ. και κολύμπι 1,5 χλμ.! Τα κατάφεραν και εκεί. Και όταν ο Ρικ ρώτησε τον πατέρα του αν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και στην πιο σκληρή δοκιμασία του κόσμου, το Ιron Man (που διεξάγεται στη Χαβάη και συμπεριλαμβάνει 3,8 χλμ. κολύμπι, έναν μαραθώνιο δρόμο 42.195 μ. τρέξιμο και 180 χλμ. ποδηλασία) δεν απάντησε. Βλέπετε, είχαν αρχίσει να τρέχουν. Μπείτε στο Youtube.com και δείτε την προσπάθειά τους στο Iron Man. Και τον τερματισμό τους. Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά δεν μπορώ να σας περιγράψω με τις λέξεις αυτού του κειμένου το μεγαλείο της στιγμής. Πληκτρολογήστε το όνομα Dick Hoyt και Iron Man και προσπαθήστε να κρατήσετε τα δάκρυά σας Εξι φορές έχουν τερματίσει μέχρι τώρα πατέρας και γιος σε μια δοκιμασία που πολλοί επαγγελματίες αθλητές δεν καταφέρνουν μόνοι

958 αθλητικές δοκιμασίες! 224 αγωνίσματα τριάθλου! 6 Ιron Man! 65 μαραθώνιοι! Το 1992 τερμάτισαν στο μαραθώνιο με επίδοση μόλις 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Ρικ λέει αστειευόμενος: «Είμαστε Iron Men, αλλά, αλήθεια, θα ήθελα μια φορά να είναι ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για όλα αυτά τα χιλιόμετρα» Τελικά, ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να φτάσει στον Θεό. Είναι στα μάτια του πατέρα του. Στα μάτια του γιου του

πηγή