Ανησυχητικά τα στοιχεία για το παιδικό trafficking στην Ελλάδα

Ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα της έρευνας σχετικά με το παιδικό trafficking στην Ελλάδα που διεξήχθη τον Αύγουστο του 2008, για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Προβλήματα στην εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων για την προστασία των παιδιών και έλλειψη ουσιαστικών και αριθμητικών στοιχείων, διαπίστωσε η έρευνα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της εν λόγω έρευνας, αν και η χώρα μας έχει σημειώσει σχετική πρόοδο σ' ό,τι αφορά το θέμα του παιδικού trafficking, παρουσιάζονται προβλήματα στην εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων για την προστασία των παιδιών, τις οποίες έχει υπογράψει, αλλά και στα «παραθυράκια» του νομοθετικού μας συστήματος.

Οι προαναφερθείσες διεθνείς συνθήκες έχουν μεν υπογραφεί, αλλά δεν έχουν επικυρωθεί από την Ελλάδα, όπως αναφέρεται στην έρευνα, ενώ στο Εθνικό Σχέδιο Δράσης κατά του trafficking δεν περιλαμβάνονται σαφείς προβλέψεις για τα παιδιά-θύματα σωματεμπορίας.

Χαρακτηριστικό είναι, επιπλέον, το γεγονός ότι, σύμφωνα με την έρευνα, «οι ελληνικές αρχές τείνουν να προσεγγίζουν τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού ως θεωρητικό κείμενο, με περιορισμένη πρακτική εφαρμογή», γεγονός που επιβεβαιώνεται από το ότι «ουδεμία από τις Αρχές που συνεισέφεραν με στοιχεία στην παρούσα μελέτη την ανέφεραν στην απάντησή τους».

Αίσθηση προκαλεί, επίσης, η έλλειψη αριθμητικών στοιχείων για τα περιστατικά trafficking που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, κάθε υπουργείο, όπως καταδεικνύεται στην έρευνα, συλλέγει στατιστικά στοιχεία της αρμοδιότητάς του, δυσκολεύοντας, έτσι, την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης εικόνας για τις επηρεαζόμενες ομάδες, ενώ παράλληλα, οι ασυμφωνίες σε ότι αφορά τη μεθοδολογία κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα.

Ασάφειες επικρατούν και στο θέμα του προϋπολογισμού των υπουργείων για την υλοποίηση των σχετικών δραστηριοτήτων για τον περιορισμό του trafficking. Επιπλέον, στις σοβαρές ελλείψεις συγκαταλέγεται και η ανυπαρξία ενός μηχανισμού παρακολούθησης του φαινομένου.

Ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα στο πρόβλημα του παιδικού trafficking είναι ο ορισμός του κηδεμόνα για τους ανηλίκους. «Τα κέντρα υποδοχής ή προστασίας είναι κατ' αρχάς απρόθυμα να διαδραματίσουν τον ρόλο και ως εκ τούτου, οι ειδικές ανάγκες των αλλοδαπών ασυνόδευτων παιδιών συνήθως δεν εκπληρώνονται».

Εξίσου σοβαρή είναι η απουσία στοιχείων πάνω στο θέμα από πλευράς της πολιτείας. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την περίοδο 2000-2007, μόνο 3 παιδιά έλαβαν προσωρινή άδεια διαμονής ως θύματα trafficking, ενώ κανένα δεν δέχτηκε ιατρικές, εκπαιδευτικές ή νομικές υπηρεσίες. Την ίδια περίοδο, μόνο 3 άτομα καταδικάστηκαν για συμμετοχή σε υποθέσεις παιδικού trafficking, ενώ κανένα από τα παιδιά-θύματα δεν έλαβε χρηματική αποζημίωση. Τέλος, τα παιδιά που έπεσαν θύματα trafficking και αναγνωρίζονται από την αστυνομία είναι, σύμφωνα με τα επίσημα αυτά στοιχεία, 24 κατά τα έτη 2004-2007, ενώ για τα έτη 2000-2003 δεν είναι καταγεγραμμένο κανένα περιστατικό.

(Πηγή)