Ε ΕΛΜΕ ΑΝΑΤ.ΑΤΤΙΚΗΣ - ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ε ΕΛΜΕ ΑΝΑΤ.ΑΤΤΙΚΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗ 30.3. 2009

Η θέση του Δ.Σ της ΕΛΜΕ για το διάλογο, εισοδηματική πολιτική και συνταξιοδοτικά ταμεία-απόφαση Ε.Ε για τη συνταξιοδότηση γυναικών.

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό
Και χρήσιμο μαχαίρι ,έτσι αργούν κ’ οι
λέξεις ν’ ακονισθούν σε λόγο.
(Άρης Αλεξάνδρου)

• Η πολιτεία κάνει «διάλογο» όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση ή όταν θέλει να νομιμοποιήσει την αντιλαϊκή πολιτική της μετά από «διάλογο», για να φαίνεται ότι έχουν συμφωνήσει όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Με κυβέρνηση Μητσοτάκη ο τότε Υπουργός παιδείας Γ.Σουφλιάς εξήγγειλε διάλογο για την αξιολόγηση καλώντας τους εκπαιδευτικούς να συμπληρώσουν σχετικό ερωτηματολόγιο. Πριν συγκεντρωθούν από τα σχολεία τα σχετικά έντυπα ανακοίνωσε με θριαμβευτικό τόνο ότι η εκπαιδευτική κοινότητα αποδέχεται την «αξιολόγηση». Αυτό ήθελε, αυτό …προέκυψε από το διάλογο.


• Το προηγούμενο έτος η υπουργός απασχόλησης κ. Πετραλιά εξήγγειλε διάλογο για την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού=αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Τα συνδικαλιστικά σωματεία που ανταποκρίθηκαν στο διάλογο, δεν ήταν δυνατόν να συμφωνήσουν με την κυβερνητική πολιτική. Παρά τη συμμετοχή των «εργαζομένων» στον στημένο διάλογο, η κ. Πετραλιά άδειασε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που συμμετείχαν στο διάλογο λέγοντας ότι οι συνδικαλιστές δε συμφώνησαν με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης αλλά η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την πολιτική της. Τότε προς τι ο διάλογος; Οι λόγοι είναι προφανείς .Η εκάστοτε εξουσία επιθυμεί να περνάει με φύλλο συκής την πολιτική της και να περιορίζει τις αντιδράσεις. Άλλωστε ο διάλογος για τους ανυποψίαστους φαίνεται ότι υποδηλώνει και κάποια δημοκρατική συμπεριφορά γι’ αυτόν που τον επικαλείται. Η εξουσία το γνωρίζει πολύ καλά και γι’ αυτό κάθε φορά δημαγωγεί εξαγγέλλοντας διάλογο.
• Όλοι οι υπουργοί παιδείας τα τελευταία χρόνια εξαγγέλλουν διάλογο για να επιβάλουν προαποφασισμένες ρυθμίσεις.
• Ο νέος υπουργός παιδείας προσέρχεται στο διάλογο από «μηδενική βάση» αλλά με προκαθορισμένη ατζέντα: Γενικά περί αναβάθμισης του Λυκείου ,για τις εισαγωγικές και για το άσυλο. Για τα υπόλοιπα, υποχρηματοδότηση της παιδείας, αναγνώριση των κολεγίων, ποιότητα σπουδών, αναλυτικά προγράμματα, φόρτος εργασίας των μαθητών, σχολική αποτυχία, σχολεία με τροχοβίλες , διπλοβάρδιες, καμία συζήτηση. «Τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της»( Βένιος Αγγελόπουλος ,Ελευθεροτυπία,8.2.2009).
• Η μέχρι τώρα συζήτηση για την αναβάθμιση του Λυκείου περιορίζεται στον τρόπο πρόσβασης των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αν δηλ. θα ενσωματωθεί το φροντιστήριο σε ένα ολοήμερο λύκειο ή προκαταρκτικό έτος σπουδών στα πανεπιστήμια και μετά εξετάσεις. Στην πρώτη το σχολείο παίρνει και επίσημα φροντιστηριακό ρόλο, στη δεύτερη περίπτωση μετατοπίζονται οι εισαγωγικές ένα χρόνο αργότερα προς όφελος των φροντιστηρίων και με πολλά ερωτηματικά για το αδιάβλητο των εξετάσεων. Είναι δυνατόν να θεωρηθεί απεμπλοκή του Λυκείου από τις εξετάσεις η παράταση ή η μετάθεση των φροντιστηρίων κατά ένα χρόνο;
• Η αυτονομία ή η αποδέσμευση του Λυκείου δεν εξαρτάται από την κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων ή από τη μετάθεσή τους μετά το Λύκειο. Το σχολείο θα συνεχίζει να είναι προθάλαμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση όσο η επικρατούσα εκπαιδευτική πολιτική θα είναι κυρίαρχη και το σχολείο θα υπηρετεί τον ανταγωνισμό και θα διαιωνίζει τις κοινωνικές ανισότητες. Μέσα στα πλαίσια της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής , δεν υπάρχει λύση για το εξεταστικό .Το προπαρασκευαστικό έτος που προτείνει ο Βερέμης και υιοθετεί ο Μπαμπινιώτης θα αυξήσει τα φροντιστήρια και θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις πιο φτωχές ελληνικές οικογένειες. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μετά το Λύκειο η επαγγελματική εκπαίδευση είναι ανύπαρκτη, είναι κωμικό να «διαλέγονται» οι «ειδήμονες» για το σύστημα πρόσβασης των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή για ελεύθερη πρόσβαση.
• Το σχολείο υποφέρει γιατί η πολιτεία επιδιώκει και το έχει πετύχει να μυήσει τους μαθητές από μικρή ηλικία στον σκληρό ανταγωνισμό της κοινωνίας. Οι μαθητές του Λυκείου « σαν έτοιμοι από καιρό» είναι ψυχικά προετοιμασμένοι να αποδεχτούν 13-15 ώρες εργασίας για επιβιώσουν , όσες δηλ. αφιερώνουν για να αντεπεξέλθουν τις απαιτήσεις ενός εκπαιδευτικού συστήματος που τους κλέβει το χρόνο .
• Αναβάθμιση του σχολείου σημαίνει αντιμετώπιση της σχολικής αποτυχίας, ενισχυτική διδασκαλία για τους αδύναμους μαθητές για να αμβλύνει στο μέτρο του δυνατού τις κοινωνικές ανισότητες, αλλαγή σχολικών βιβλίων, νέα σχολικά προγράμματα και τέλος κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων που καταστρέφουν τη ζωή των μαθητών.
• Αναβάθμιση του σχολείου δε σημαίνει «αναβάθμιση» της παιδείας από την κορυφή προς τα κάτω. Απαιτείται αλλαγή εκπαιδευτικής πολιτικής από το νηπιαγωγείο, δηλ. για όλη την εκπαιδευτική πυραμίδα και όχι ασπιρίνες που επιχειρεί με τον υποτιθέμενο διάλογο ο νέος υπουργός.
• Αναβάθμιση του σχολείου σημαίνει οικονομική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού που η πολιτεία τους σπρώχνει σε δεύτερη εργασία, περιοδική επιμόρφωση και παιδαγωγική κατάρτιση. Πώς να κάνει διάλογο η ΟΛΜΕ με ένα υπουργείο που προσλαμβάνει ωρομίσθιους συναδέλφους με 250€ το μήνα για να προετοιμάσει τη γενιά των 500-600€ ή τη γενιά που θα υπογράφει τριήμερη απασχόληση με την απειλή της απόλυσης;
• Αναβάθμιση της εκπαίδευσης σημαίνει αύξηση των δαπανών. Χωρίς χρήματα κανείς Μπαμπινιώτης δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Σημαίνει επένδυση στην Παιδεία και όχι στα Βατοπέδια επένδυση στον εκπαιδευτικό και όχι σε δομημένα ομόλογα.
• Να παίρναμε μέρος στο διάλογο έστω για τους τύπους λένε καλοπροαίρετα κάποιοι συνάδελφοι. Ας αναλογιστούμε πώς είναι δυνατόν να συζητούμε «σε καλό κλίμα» με έναν εκπρόσωπο του Υπουργού που στην ουσία δεν έχει καμιά εξουσία να πάρει αποφάσεις, όταν εκ μέρους του Υπουργού δεν συζητείται , ούτε καν ως κίνηση καλής θέλησης, η αποδοχή κάποιου από τα βασικά μας αιτήματα;
• Οι μαθητές το Δεκέμβρη απαιτούσαν στις διαδηλώσεις» « φέρτε μας πίσω τον κλεμμένο χρόνο» . Με την προκαθορισμένη ατζέντα του υπουργού παιδείας, η ΟΛΜΕ πως θα κοίταζε στα μάτια τους μαθητές που ξεσηκώθηκαν το Δεκέμβρη με αφορμή τη δολοφονία του συμμαθητή τους ενάντια σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τους γερνάει πρόωρα; Αφού ο διάλογος για την παιδεία αφήνει απέξω τη χρηματοδότηση και ανέχεται την υποχρηματοδότηση, αφήνει απέξω τη σχολική στέγη, την αναβάθμιση του σχολείου, τους μισθούς των εκπαιδευτικών, το φόρτο εργασίας των μαθητών, την αναγνώριση των κολεγίων, αφού το υπουργείο οδηγεί 15χρονους μαθητές στα κρατητήρια με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο(ΛΑΡΙΣΑ), μια ομοσπονδία δασκάλων τι θα συζητούσε στο διάλογο , αν συμμετείχε; Όταν είναι σε όλους φανερό , ιδιαίτερα τώρα μετά την εξαγγελία της εισοδηματικής πολιτικής ότι όλα αυτά είναι στάχτη στα μάτια; Ποιον θα κοροϊδέψουμε συμμετέχοντας; Τους εαυτούς μας; Την ελληνική κοινωνία; Ή μήπως τους μαθητές μας; Και γιατί ; Για να πάρουμε τα εύσημα του Λαμπράκη και του Πρετεντέρη;
• Ο διάλογος για το πανεπιστημιακό άσυλο σκοπεύει στην κατάργησή του. Αφορμή η καταστρατήγηση του ασύλου από περιθωριακές ομάδες που αναπαράγονται από τον κοινωνικό αποκλεισμό και χρησιμοποιούν το άσυλο πολλές φορές για κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ. Όσοι υποστηρίζουν την κατάργησή του , ας αναρωτηθούν γιατί το κράτος τροφοδοτεί το περιθώριο με εκατοντάδες νέους που δεν ελπίζουν τίποτα από μια ανάλγητη κοινωνία, που τους φυλακίζει σε σχολεία –φυλακές και όταν τελειώνουν τους περιμένει η ανεργία ή στην καλλίτερη περίπτωση ελπίζουν να ενταχθούν στην γενιά των 600€. Κάτω τα χέρια από το άσυλο. « Όσο πιο δύσκολο είναι η περιφρούρησή του, τόσο πιο πολύτιμο είναι.» H κατάλυση του ασύλου από τη χούντα , έχει δεσμεύσει εσαεί την εκπαιδευτική κοινότητα να το υπερασπίζεται «ψυχή τε και σώματι» και ο εκπαιδευτικός που θα συναινέσει στην κατάργησή του, έχει θέσει εαυτόν εκτός εκπαιδευτικής κοινότητας.
• Η κυβέρνηση θέλει να πάρει τη ρεβάνς για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων. Με το διάλογο δεν επιθυμεί να λύσει κανένα πρόβλημα .Αντίθετα προσδοκά να πετύχει και κάποια συναίνεση με ένα κομμάτι της αντιπολίτευσης για την αναγνώριση των κολεγίων, τώρα που πρόθυμα η νέα ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ προσέρχεται στο διάλογο με θέσεις υπέρ της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και με την ιδεολογική κάλυψη από ένα κομμάτι της αντιπολίτευσης.

Εισοδηματική πολιτική
• Όταν η οικονομία «θριάμβευε» και η φούσκα του χρηματιστηρίου ανέβαινε- η αξία του επικίνδυνα είχε ξεπεράσει κατά 11 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ- οι εργαζόμενοι βίωναν παρετατεταμένη λιτότητα για να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Ο πρώην υπουργός Εθνικής οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης είχε μειώσει το φόρο των Α.Ε και των τραπεζών από 35% σε 25% για να …ενισχύσει τις επενδύσεις. Στην πραγματικότητα για να αυξάνουν τα κέρδη τους με αποτέλεσμα να οδηγηθεί το σύστημα σε οικονομική κρίση. Και ,όπως συμβαίνει πάντα, το μάρμαρο καλούνται να το πληρώσουν οι εργαζόμενοι, για να ξεπερασθεί δήθεν η κρίση και μετά να αρχίσει νέα λιτότητα για να συνεχίζει το σύστημα να επιβιώνει και να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους εσαεί.
• Η κυβέρνηση αποφάσισε τα πιο σκληρά μέτρα που έχουν εφαρμοστεί μετά την μεταπολίτευση. Οι εργαζόμενοι θα τιμωρηθούν με μηδέν αυξήσεις και οι τράπεζες που είναι υπεύθυνες για τα τοξικά ομόλογα επιβραβεύτηκαν με 28 δις €. Οι νέες εισφορές «από τους έχοντες» θα αποδώσουν περίπου 270 εκατομμύρια €, όταν το δημόσιο στερήθηκε από τη μείωση του φόρου από 35% σε 25% 9 δις € , αφού τα δηλωθέντα εισοδήματα των επιχειρήσεων και των τραπεζών μετά τη μείωση του φόρου ανέρχονται σε 90 δις €. Η κοροϊδία πρέπει να σταματήσει. Η πολιτική αυτή πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει να αποκαλυφθεί η απάτη όλων εκείνων που μας έκαναν πλύση εγκεφάλου καθημερινά ότι η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός θα εξαλείψουν την πείνα και τη φτώχεια από την ανθρωπότητα. Τώρα που ο βασιλιάς είναι γυμνός, οι εργαζόμενοι πρέπει να μην αποδεχτούν τα νέα σκληρά μέτρα σε βάρος τους και να αγωνιστούν για την ανατροπή τους. Η υποταγή θα ανοίξει την όρεξη και για νέα μέτρα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καραδοκεί και η κυβέρνηση μάς περιμένει στη γωνία. Ήδη μελετάει μόνιμη εισφορά επί όλων των επιδομάτων και ακυρώνει τη νομοθετημένη απόφαση για μεταφορά του ποσού των 50€ από το κίνητρο απόδοσης στο βασικό και την καταβολή της 3ης δόσης στους συνταξιούχους από ποσό 140,80€, (που δεν παίρνουμε αλλά το δημόσιο συνεχίζει να παρακρατεί από όλους Δ.Υ.140,80Χ6.67%=9.39€ μηνιαίως ν.3513/2006,ΦΕΚ 265 τ.Α).

ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ.
• Είναι απάτη να ισχυρίζονται ότι η απόφαση της Ε.Ε για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών είναι νομικό θέμα και αφορά την ισότητα με τους άνδρες. Αν ήταν θέμα νομικό, ας μείωνε η κυβέρνηση ή Ε.Ε τα όρια ηλικίας των ανδρών και τότε δε θα είχαμε πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και το σύστημα θέλει να ολοκληρώσει τον εργασιακό μεσαίωνα καταργώντας και τις συντάξεις μετά την κατάργηση του 8ώρου, της 35ετίας, της μόνιμης εργασίας, μετά την καθιέρωση της ελαστικής εργασίας και τώρα με τη θέσπιση της 3ήμερης εβδομαδιαίας εργασίας με πρόσχημα την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
• Είναι απαράδεκτο τη στιγμή που οι εργαζόμενοι δέχονται ολομέτωπη επίθεση, εκπρόσωποι της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ να ζητούν από την κυβέρνηση να μην θίξει ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα ή από την αντιπολίτευση να ζητούν δέσμευση από την κυβέρνηση ότι θα διαπραγματευθεί με την Ε.Ε μεταβατική περίοδο για την εφαρμογή της απόφασης του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Με μια τέτοια θέση είναι σαν να αποδέχεσαι ότι οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να θυσιασθούν για να ..σωθεί το σύστημα.
• Τα συνταξιοδοτικά ταμεία μας οδηγούνται σε κατάρρευση ή έχουν καταρρεύσει( ταμείο πρόνοιας). Η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στις κυβερνήσεις που με την πολιτική τους τα οδήγησαν σε χρεοκοπία. Το μεγάλο πλιάτσικο έγινε με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου μετά τις εκλογές του 2000, με την αγορά δομημένων ομολόγων από την παρούσα κυβέρνηση και με την τωρινή κατάρρευση του χρηματιστηρίου. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η ΑΔΕΔΥ γιατί οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι που διόριζε η ίδια, συνηγορούσαν ομόφωνα στο «τζογάρισμα»των χρημάτων μας στο χρηματιστήριο και δεν κατήγγειλαν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις.

Έχουμε ιστορική ευθύνη να μην παραδώσουμε τη νέα γενιά για θυσία στο αδηφάγο σύστημα.
Κοινοποιήστε το στο Facebook