Μία επιστολή περί σεξ και έρωτα που θα συζητηθεί

Κάντε έρωτα και όχι απλώς σεξ ή one night stand, είναι η παρότρυνση του Απόστολου Βαβύλη προς τους νέους. Σε επιστολή του, ο άνθρωπος με τα «χίλια πρόσωπα», όπως τον αποκαλούν, αποκαλύπτει το ρόλο που παίζει ο έρωτας στη ζωή του, ενώ κάνει λόγο ακόμη και για όσα βίωσε όσο βρισκόταν μέσα στη φυλακή.

Δεν διστάζει να μιλήσει για συναισθήματα καθώς και για τη λανθασμένη άποψη που έχουν πολλοί νέοι για τον έρωτα σήμερα. «Στις ατέλειωτες ώρες της φυλακής, εκεί όπου όλες οι βεβαιότητες εκλείπουν, εκεί όπου η πολυπόθητη αυτάρκεια με εγκατέλειψε, στις απαράκλητες ώρες της απραξίας, της άνοιας, της ακηδίας του πνεύματος, εκεί όπου η πίστη στην παντοδυναμία του ΕΓΩ χάθηκε πίσω από τους πανύψηλους τοίχους, τις κραυγές και τη σιωπή του νεκροταφείου των ψυχών, στη φυλακή λοιπόν ανακάλυψα και πάλι τον έρωτα» γράφει σε κάποιο σημείο της επιστολής.

Ο ίδιος μπορεί να μη δίνει συνεντεύξεις, να μη θέλει να σκέφτεται και να συζητεί το παρελθόν του μετά τις κατηγορίες για την εμπλοκή του στο παραδικαστικό κύκλωμα καθώς και για τις δύσκολες στιγμές που έζησε μέσα στη φυλακή, παρ’ όλα αυτά δεν διστάζει να πει τη γνώμη του, ακόμη και μέσω μιας απλής επιστολής, για θέματα που απασχολούν τον ίδιο, την κοινωνία, αλλά και τον σύγχρονο άνθρωπο. Μια επιστολή που φέρει την υπογραφή του, έχει τίτλο «Ερως σημαίνει ευγένεια ψυχής» και με την οποία ο Απόστολος Βαβύλης θέλησε να αφήσει το δικό του στίγμα σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σάββατο στα Χανιά και ήταν αφιερωμένη στο «φτερωτό θεό» του έρωτα. Την επιστολή εξασφάλισε ο δημοσιογράφος Χαράλαμπος Ξεκουκουλωτάκης, που επιμελήθηκε και παρουσίασε την εκδήλωση, ενώ τη βραδιά τίμησαν με την παρουσία τους ο πρόεδρος των Ελλήνων Οικολόγων Δημοσθένης Βεργής, ο γλύπτης Κάρολος Καμπελόπουλος κ.ά.

Αυτή την περίοδο ο Απόστολος ΒΒαβύλης, που τον τελευταίο καιρό αρκετοί έχουν δει σε γνωστό στέκι στο κέντρο της Αθήνας να απολαμβάνει το Martini του, ασχολείται με την προώθηση του βιβλίου του με τίτλο «Via Crucis-Azazel» (Ο δρόμος του σταυρού) που έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες. Ακόμη, έχει δική του σελίδα στο Facebook μέσω της οποίας συνομιλεί με όσους θέλουν να μάθουν νέα του.


Τι γράφει

Τα φώτα της περιμέτρου στη φυλακή υψίστης ασφαλείας άναψαν από ώρα. Το χλομό πορτοκαλί φως τους «λέκιαζε» τη διαύγεια της νύχτας του Δεκέμβρη και έσβηναν τα αστέρια από το στερέωμα εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων στα 2005. Οπως η λογική του ανθρώπου και η διαρκής απαίτηση της δικαίωσης κατά κόσμο «σβήνει» την αγάπη από την καρδιά μας. Ζούμε σε έναν κόσμο ψεύτικης λάμψης, επίφασης, αυτάρκειας και «βεβαιοτήτων», η χρεοκοπία του οποίου είναι πια προφανής ακόμη και στους πιο ένθερμους οπαδούς του. Ολοι μας αναζητούμε την επίπλαστη σιγουριά του χρήματος, των κοινωνικών επαφών, της επαγγελματικής καταξίωσης σε έναν κόσμο που ξέχασε τον Θεό που έπλασε τα σύμπαντα και τον άνθρωπο «καθ’ εικόνα και ομοίωση...» από έρωτα και αυταπάρνηση. Ολοι μας έχουμε θεοποιήσει τη δικαιολογία για τον εαυτό μας και την καταδίκη των άλλων. Υπέρτατη αξία, αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη φιλοσοφία ζωής το εωσφορικό μας ΕΓΩ. Καμία παραχώρηση δεν είναι αποδεκτή, κανένα έλεος, καμιά συγκατάβαση προς τον άλλον, αν αμφισβητείται έστω και στο ελάχιστο η διεστραμμένη αίσθηση του «ιδίου συμφέροντος». Η υπέρβαση, ο αλτρουισμός, η γενναιοδωρία, η τρυφερότητα αποτελούν αντικείμενα χλευασμού.

Ζούμε την απόλυτη σεξουαλική αποχαύνωση, αναζητούμε εναγωνίως στη διαρκή εναλλαγή σαρκικών συντρόφων κάθε φύλου τον κορεσμό κάθε υποτιθέμενης ηδονής, βιώνουμε διαρκώς πια την απόλυτη απουσία του έρωτα από τη ζωή μας. Ακόμη και το κλασικό «κάνω έρωτα» έχει αντικατασταθεί σχεδόν συνολικά στις συζητήσεις μας από τη χυδαιότητα του κάνω σεξ, του πηδάω, της ξεπέτας και του one night stand. Στο όμορφο πρόσωπο ή την ευγένεια της ψυχής του άλλου δεν βλέπουμε το πρόσωπο Εκείνου που από υπέρμετρη αγάπη, από «μανικό έρωτα» για τον άνθρωπο άφησε τους ουρανούς, τη θεία παντοδυναμία και την υπέρτατη συμπαντική του εξουσία και σαρκώθηκε, πείνασε, πόνεσε, εξευτελίστηκε, πέθανε στο σταυρό και αναστήθηκε για να μας ξαναδώσει τη δυνατότητα και την προοπτική να ερωτευτούμε τη ζωή, την αγάπη, τη φύση, τους ανθρώπους. Στη θέα ενός όμορφου προσώπου, ενός καλοσμιλεμένου κορμιού, βλέπουμε το αντικείμενο του πόθου, της λαγνείας και της άσβεστης πείνας μας. Λαχταράμε την εκπλήρωση των όποιων ηδονικών και αυτοϊκανοποιητικών διαστροφών επιτάσσει το lifestyle των επωνύμων της showbiz. Θεέ μου, πόση δυστυχία!

Στις ατέλειωτες ώρες της φυλακής, εκεί όπου όλες οι βεβαιότητες εκλείπουν, εκεί όπου η πολυπόθητη αυτάρκεια με εγκατέλειψε, στις απαράκλητες ώρες της απραξίας, της άνοιας, της ακηδίας του πνεύματος, εκεί όπου η πίστη στην παντοδυναμία του ΕΓΩ χάθηκε πίσω από τους πανύψηλους τοίχους, τις κραυγές και τη σιωπή του νεκροταφείου των ψυχών, στη φυλακή λοιπόν ανακάλυψα και πάλι τον έρωτα. Οταν το ΕΓΩ ξεθωριάζει από τον πόνο, την αγωνία, το φόβο, την προδοσία, τον εξευτελισμό, τη συκοφαντία, την ψευδομαρτυρία, έχεις μόνο δύο προοπτικές: την αποθηριοποίηση και την εξαχρείωση που σου επιβάλλει το σύστημα ή την υπέρβαση, το πέταγμα, την ανάταση της ψυχής που φέρνει ο έρωτας του Θεού. Εκεί όπου όλα τα φώτα της επίπλαστης ασφάλειας σβήνουν, ανάβουν ένα-ένα τα αστέρια της ταπείνωσης, του ενδιαφέροντος για τον άλλον που υποφέρει όπως και εσύ, του παράλογου και όμως τόσο λογικού άλματος προς τη μοναδική βεβαιότητα που συνεπάγεται το πέρασμα από το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Γιατί έρωτας σημαίνει αυταπάρνηση, ενδιαφέρον για τον άλλον, προσφορά, θυσία, πρόσωπο και όχι σώμα, έλεος, συγχώρεση, τρυφερότητα, ευαισθησία. Γιατί έρωτας σημαίνει πηδάω στο κενό για να συναντήσω τον άλλον, στην απουσία προϋποθέσεων, όρων, ιδιοτέλειας και αυτο-επιβεβαίωσης. Γιατί έρωτας, τέλος, σημαίνει δίνω και όχι ζητώ, προσφέρω και όχι απαιτώ, νοιάζομαι για την ευτυχία του άλλου και όχι για την ατομική μου ικανοποίηση από τον άλλον.

Στη φυλακή που μ’ έβαλε η ανθρώπινη κακία και από την οποία με έβγαλε το έλεος και η δικαιοσύνη του Θεού ένιωσα μέχρι το τελευταίο μου κύτταρο αυτό που είχε γράψει ο Αλμπέρ Καμί στο περίφημο «Καλοκαίρι»: «Μες στις κραυγές που ζούμε το δίκιο δεν αρκεί. Γιατί η διαρκής αναζήτηση του δίκιου στεγνώνει την καρδιά από την αγάπη που της έδωσε ζωή... ήταν η μνήμη αυτού τ’ ουρανού που με απέτρεψε την τελευταία στιγμή να απελπιστώ... στη μέση του χειμώνα ανακάλυπτα πως υπήρχε μέσα μου ένα ανεξάντλητο καλοκαίρι...» Ερωτας λοιπόν για μένα είναι αυτό το καλοκαίρι, το φως του ουρανού των νησιών μας, η θάλασσα στην Αγία Ρουμέλη, η λαμπερή ζώνη του γαλαξία στον αυγουστιάτικο ουρανό, τα χειμωνιάτικα απομεσήμερα στο λιμάνι στα Χανιά των χρόνων της αθωότητας. Και ο έρωτας δεν νικιέται. Γι’ αυτό και σας λέω: μόνο έρωτα, όχι πια σεξ...

(Πηγή madata.gr)