''' Ένα κοπάδι αστέρια '''. Παραμύθι για .. μεγάλους . Διαβάστε το .

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

StumpleUpon DiggIt! Del.icio.us Blinklist Yahoo Furl Technorati Simpy Spurl Reddit Google Twitter FaceBook

Αφιερωμένο με πολύ αγάπη ..σε όλους αυτούς που παλεύουν να σώσουν τα παιδιά από τις ουσίες ... Δώρα Πρωτόπαπα .

Το μεγάλο βουνό,άπλωσε πάλι την επιβλητική σκιά του,εκείνο το βράδυ της παραμονής του Δεκαπανταύγουστου, πάνω στα μισοσβησμένα φώτα της μικρής μου πόλης.Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε της Παναγίας, εδώ στο μικρό εκκλησάκι της Κοίμησης Θεοτόκου στην Παιανία .Ο Υμηττός, λίγο πιο πίσω, μακρύς, ψηλός και μισόγυμνος από δέντρα,να σε κάνει να σταματάς το βλέμμα σου,πάνω στα λευκά του μάρμαρα,στα μικρά πευκάκια και στο φωτισμένο δρόμο του σπηλαίου. Κι έπειτα, να ανεβάζει τη ματιά σου λίγο πιο πάνω ..κι ακόμα λίγο ..και ν' αγγίζεις τον ουρανό !

Έτσι έγινε και εκείνο το βράδυ, που..συνέβησαν όλα αυτά που θα σας πω .. και μάρτυράς μου η Παναγιά ..που την έχω και γειτόνισσα..αν δεν συνέβησαν στ' αλήθεια ...!!!

Εκεί λοιπόν, λίγο πιο πάνω απ' το βουνό, μαζεύονται τις νύχτες ..κάτι περίεργα λαμπιόνια, που ο κόσμος τα λέει ..αστέρια ! Κι είναι πολλά .. πάρα πολλά .. Αφήστε που είναι και ..σαματατζίδικα ..!Όλο μικρές φωτιές σκαρώνουν ..τσακώνονται μεταξύ τους ..για το πιο θα φουντώσει τη μεγαλύτερη .. και δεν αφήνουν τη νύχτα ήσυχη ..να χαρεί τα σκοτάδια της !!! Όταν δε,..ανάψουν για καλά τα αίματα ..πέφτει τέτοιο σπρωξίδι ..που .. γκρεμίζονται και μερικά απ' τα μπαλκονάκια τ' ουρανού ..και σκάνε απάνω στα μάρμαρα του Υμηττού .. βογγώντας !!

Κάτι τέτοιο πρέπει να έγινε και κείνο το βράδυ της παραμονής.. Η απρόσμενη Αυγουστιάτικη μπόρα .. μόλις είχε κοπάσει, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα ..φέρνοντας από το ανοιχτό παράθυρο τη μυρωδιά απ' το βρεγμένο χώμα και απ'το ανθισμένο μου γιασεμί..μα και τα κελαρύσματα απ' το βιαστικό νερό..που είχε πλημμυρίσει την κοντινή μου .. ρεματιά .. την άλλη μου γειτόνισσα !!!

Δεν είχα κοιμηθεί ακόμα,όταν άκουσα να χτυπάει το κουδούνι.. και κάτι περίεργους θορύβους στην πόρτα!
-- Ποιός είναι ;;; -- ρώτησα με απορία ..
-- Μου ανοίγετε παρακαλώ ;;..είμαι τραυματίας ...-- μου απάντησε..
Άνοιξα την πόρτα ..μα δεν είδα τίποτε .Μόνο ένα αχνό φως, εκεί στη γλάστρα με το γεράνι ..πηγαινοερχόταν ..σαν μικρό ξωτικό !
-- Τι είσαι εσύ καλέ;; -- ρώτησα
-- Αστέρι είμαι ..-- μου απάντησε ξεψυχισμένα
-- Και ..πως βρέθηκες εδώ ;; έβρεξε η μπόρα αστέρια ..και γω δεν πήρα είδηση ;;;...--ξαναρώτησα ..
-- Είναι μεγάλη ιστορία ομορφούλα ...,μπορείς να με φροντίσεις ;;;..έχω χάσει πολύ φως ..-- μου απάντησε ..

Για να με λέει ..ομορφούλα ..αγόρι πρέπει να ήταν.. κι ήταν και τσαχπίνης ..ήταν κι αστέρι .. ήταν και τραυματίας ...!!!! Α...ρε μπλεξίματα νυχτιάτικα...
Και ..πως φροντίζουν τα τραυματισμένα αστέρια ..απόρησα ..
Κοίταξα το δρόμο ..την αυλή ..τα σκαλοπάτια ..Πρέπει στ' αλήθεια να είχε χάσει πολύ φως.. Παντού σταγόνες από λάμψη .. ! Μέχρι και το πόμολο της αυλόπορτας, είχε σημάδια του τραυματία ...
Το άμοιρο! ..Τι τούλαχε .. Κι ήταν και τσαχπίνης !!

-- Για ..έλα μέσα ..να δούμε πώς θα σε βολέψουμε τώρα ! Δεν έχω ξαναγιατρέψει αστέρι -- του είπα -- πάλι καλά , που δεν σε πήρε χαμπάρι κι ο σκύλος μου, ο Αίολος, να σε κάνει ..με τα κρεμμυδάκια !! --
-- Αααχ ..αααχ ..-- βόγγιξε ..-- τον ξέρω το σκύλο σου ..γνωριζόμαστε ..αααχ ...αυτός με κουβάλησε ως εδώ ..---

Τον κοίταξα σαν χαζή ..Για δες βρε ..γνωριμίες ο σκύλος μου ..Μέχρι κι αστέρια ξέρει !!
-- Και τώρα που είναι ..ο κοσμοπολίτης ;; που πήγε ;; -- ρώτησα
-- Πήγε ως τη ρεματιά να ξεπλυθεί, γιατί καθώς με κουβάλαγε στην πλάτη,τον γέμισα φως τον άμοιρο ..-- απάντησε .

....Τι σκύλος κι αυτός ..!!-- σκέφτηκα --..Δεν μου φτάναν οι σαβούρες που μούφερνε πεσκέσι κάθε μέρα. ...τώρα ..μούφερε κι αστέρι ..και τι αστέρι ..τραυματισμένο !

Μπήκε στο σπίτι παραπατώντας και έπεσε εξαντλημένο στον καναπέ ..Παντού σταγόνες από φως ..Στο πάτωμα, στα μαξιλάρια ...Ωχ !! και μόλις είχα τελειώσει το καθάρισμα !!!

-- Έχεις όνομα ;; πως σε λένε ;;--το ρώτησα
-- Δεν με βαφτίσανε ακόμα ..είμαι πολύ μικρός ...-- είπε
-- Κ ι ούτε θα σε βαφτίσουνε ..-- του είπα -- γιατί καθώς βλέπω ..τόφαγες το κεφάλι σου ..! Τέλος πάντων ..να σε βαφτίσω εγώ ;; να γίνω η νονά σου;; να σε βγάλω ..χμ ..χμ ..Ιάσων ..;; τι λες ; σ αρέσει ;;..-- είπα ..κομπάζοντας μέσα μου, με την ιδέα πως θα γίνω νονά ενός αστεριού ..
-- Ποιός Ιάσων ;;; ..εκείνο το μονοσάνταλο ...που άρπαξε το χρυσόμαλλο δέρας ;;;..-- με ρώτησε με έκπληξη ..
-- Ααα ..!!! έλα Παναγιά μου που σ΄έχω και γειτόνισσα !!! ..που τα ξέρεις εσύ όλα αυτά καλέ ..!! Ξέρουν τ' αστέρια μυθολογία ;;;...--
-- Τι .. μυθολογία ομορφούλα .. εκεί ήμουν ..και τόδα το λεβεντόπαιδο ..!!!
-- Πότε γίνανε ρε πιτσιρίκο ..;; εσύ είσαι τόσο μικρός ..αβάφτιστος .. και μου λες πως ήσουν εκεί ..!!;;
-- Αααα ..!! Δεν καταλαβαίνεις ομορφούλα ..! και ... δεν είσαι και ξανθιά ..!Εμάς τ΄αστέρια περνάνε χιλιάδες χρόνια για να μας βαφτίσουνε ..! ..για πεταλούδες μας πέρασες ;;;!!!!
-- Γιατί καλέ ..! ;; τι έχουν οι πεταλούδες ;;
-- Αααα !! ... είσαι κι αδιάβαστη !!! Βρε ..οι πεταλούδες ζούνε πολύ λίγο ... Εεε μα τον Κρόνο ..!! σε άσχετη έπεσα !!!;;

Κατάπια τη γλώσσα μου ..Ένα μικρό τραυματισμένο αστέρι ..με μάθαινε εντομολογία ..και μαθηματικά !
Κι ήταν και τσαχπίνης ! Σώπασε για λίγο στοχασμένο και γυρνώντας αργά το αχνό φως του προς το μέρος μου ..είπε σοβαρά : Οι νονές που βαφτίζουν αστέρια ..πρέπει να είναι μορφωμένες ..Κι εσύ..δεν είσαι ! Μπα ..άσε το βάφτισμα ..Καλύτερα να γίνεις ..το κορίτσι μου ...

Αμάν !!!για κοίτα ....ρε έρωτες ο μικρός τραυματίας ..Εκεί που ... ψυχορραγούσε ..ήθελε και κορίτσι ..
Ααα ρε γλέντια ..!! Έβαλα τα γέλια ...

-- Εγώ ..φωτορραγώ .. κι εσύ γελάς ..!! -- είπε θυμωμένο κι έσβησε για λίγο .
-- Εντάξει ..εντάξει ..-- είπα -- πες μου πως να σε γιατρέψω ..και τέλος πάντων ..τι έγινε ; πως τραυματίστηκες ;; --
-- Είχαμε πόλεμο απόψε ..--είπε σκεπτικό
-- Τι πόλεμο ;; ..τον πόλεμο των άστρων ;;;..-- μου ξέφυγε ..και μούρθε πάλι να γελάσω
-- Όχι ..δεν είχαμε εμφύλιο απόψε..αλλά μας επιτέθηκε ένα σύννεφο ..
-- Δηλαδή ;; -- ρώτησα με αμφιβολία
-- Δηλαδή .. εκεί που ανάψαμε για τα καλά τις φωτίτσες μας ..,νάσου κι ο μάγκας ! -- Φύγετε μας λέει !--.. -- Γιατί ρε φίλε ..;;!! --του λέμε -- Φύγε εσύ !! τράβα πιο κάτω ..!! --
..-- Άααντε ρε .. φύγετε -- μας ξαναλέει ..κι άρχισε να μαυρίζει απ' το κακό του .Και κάνει και μία ..έτσι .. και μας αμολάει ...κι ένα ποτάμι νερό πάνω στις φωτιές ..!! Εεεε ..καταλαβαίνεις .. έγινε χαμός ..!Ήρθανε κι άλλα σύννεφα ..φέραν και κάτι κεραυνούς ..και μας έκαναν ..σκόνη ..--
-- Μπα ..!! κι εσείς τ' αστέρια ..είσασταν μόνα σας ;; ..δεν είχατε συμμάχους ;; -- απόρησα
-- Έχουμε τον αέρα ..μα απόψε ..έλειπε στη νησιά ..Γι αυτό και μας κουνιόντουσαν οι μάγκες ..! Βρήκε κι αυτός τη μέρα να πάει στα μελτέμια !! -- είπε με παράπονο ο τσαχπίνης
-- Εεε.. τι .. μόνον τον αέρα έχετε ..;-- τον ρώτησα απορημένη -- Ολόκληρος ουρανός ..κοπάδια τ' αστέρια ..και σας έκαναν σκόνη ..δυο σύννεφα ; ..Και το φεγγάρι ; δεν είναι με το μέρος σας ; ..--
-- Τώωρα .. κάτι μας είπες! ..Καλά λέω εγώ πως δεν το κατέχεις το πράμα ..Βρε κορίτσι μου .. το φεγγάρι ανταγωνιστής μας είναι ..! είναι ..να δεις .. πως το λέτε εσείς εδώ.. στη γη .. αα ναι ..Α. Ε. τ' ουρανού ..μονοπώλιο τόχει ..! Απλώνεται απλώνεται και τα σαρώνει όλα ..! Που .....
να φτουρίσουμε εμείς μπροστά του .. Μέχρι και με τη νύχτα τα βάζει !.. Εκεί να δεις κόντρες ! Μαζευόμαστε όλα μαζί για να παλέψουμε το φως του ..κι όλο μας εξαφανίζει το άτιμο ..! Πέφτουν κορμιά .. σου λέω ..! κι εσύ ..έχεις μεσάνυχτα ..;;!!

Βρε ..τι μάθαινα ..!! βρε κι εγώ ..που άλλα νόμιζα ..

-- Κι ο σκύλος μου ..που σε βρήκε ; που έπεσες ; είχατε κι άλλες απώλειες -- ρώτησα ντροπιασμένη ..αλλάζοντας ..τάχα κουβέντα ..
-- Στο σπίτι της Πελαγίας έπεσα ..-- μου είπε -- μα ο άντρας της ήταν μεθυσμένος και δεν καταλάβαινε τι του έλεγα ..Μου φώναζε ..μόνο ..Πελαγία ! σβήσε το φως ..Πελαγία ! σβήσε το φως ..
-- Κι ο σκύλος της Πελαγίας ..δεν σε πήρε χαμπάρι ;; -- τον κοίταξα απορημένη ..
-- Αμ... πως δεν με πήρε ! με πήρε ..μα σάλταρε ο Αίολος απ΄τα κάγκελα μέσα στην αυλή της .. και τούδειχνε τα δόντια του αγριεμένος ..--
-- Εεε ..θα τον πάω στους Ολυμπιακούς αγώνες ..αυτό το σκύλο ..αδικείται εδώ.. -- ψιθύρισα
-- Κ ι όλη την ώρα γαυγίζανε ..--συνέχισε -- και δεν μ' αφήναν να ακούσω και καλά τι μου έλεγε η γριά κουκουβάγια ...
-- Τι ..;; άνοιξες λόγια και με την κουκουβάγια τώρα ..;;Ας πάει να μαζέψει τα κουκουβαγιόπουλά της
που μούρχονται κάθε βράδυ και παίζουν κρυφτό πάνω στο κρεβάτι μου ..και με κοιτάν και με κάτι μάτια .. να .. σαν να μου λεν ..δικό μας είναι το κρεβάτι ...και συ κοιμήσου ..στο πάτωμα ..ααα μα πια -- είπα τάχα θυμωμένη.
-- Χμ ..έτσι ;; --απάντησε συμπάσχοντας κι αυτό τάχα μαζί μου -- την κατάλαβα του λόγου της , γιατί καθόταν στο κυπαρίσσι ..και ..μούκανε τη ..σοφή ! Καλά να πάθεις μου είπε ..ήθελες πόλεμο ;; ήθελες να το παίξεις γενναίος ;;πάρτα τώρα για νάχεις !! και μου φαίνεται πως με μούτζωξε κιόλας ..Αααχ ...δεν ξέρω ..μπορεί να μην είχε άδικο εντέλλει ..--- ψιθύρισε σιγανά .
-- Μάλιστααα.. Και εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα ;; Πως θα σε γιατρέψω ; -- το ρώτησα .

Δεν μου απάντησε . Είχε εξαντληθεί. Άπλωσε το λιγοστό του φως στον καναπέ μου..και μου φάνηκε πως αποκοιμήθηκε ..Άραγε να αναπνέουν τ' αστέρια ..;
Άπλωσα το χέρι ..Αν αναπνέουν ..θα πρέπει να έχουν και σφυγμό ..κάπου θα τον εντόπιζα ..

Οι μικρές σταγόνες από φως , εξακολουθούσαν να στάζουν στο πάτωμα ..και το μικρό αστέρι , δεν μιλούσε πια ..ούτε κουνιόταν .. Φωτορραγούσε συνεχώς .. κι όσο περνούσαν τα λεπτά, γινόταν πιο αχνό
..και πιο αχνό ..ξεψυχούσε .
Ένιωθα πως θα πέθαινε ..και χωρίς να το καταλάβω ..άρχισα να βουρκώνω ..Δάκρυα ..σταγόνες απ' τα μάτια μου πάνω στο μισοσβησμένο κορμάκι... Τι να κάνω ..;; Πως να το σώσω ..;;
Ένα αστεράκι.. θα πέθαινε στο σπίτι μου ..κι είχε πολεμήσει κι όλας ..και θα χανόταν ..εδώ .. μέσα στα χέρια μου ..
Τ ο κλάμα μου έγινε αναφυλλητό ..και το δάκρυ ποτάμι.. έτρεχε πάνω στο αδύναμο πλασματάκι ..στα μαξιλάρια ..στις φωτοσταγόνες ..που είχαν πλημμυρίσει το πάτωμα ..

-- Θα το πνίξω με τα δάκρυα ..!!!!! --
σκέφτηκα τρομαγμένη ..κι έκλεισα με τα χέρια μου τα μάτια ..

Όταν τα ξανάνοιξα ..νόμιζα πως είχε ξημερώσει ..Φως παντού ..! Στο δωμάτιο ..στον καναπέ ..στα κάδρα .. στα παράθυρα ..
Το αστεράκι μου ..άστραφτε πανέμορφο.. ! λαμπερό ..! μου χάιδευε τα μαλλιά ..με την πιο φωτεινή του ακτίνα ..Είχε γιατρευτεί !!! ..Πως όμως... ;;;

--Απ τα δάκρυά σου..!!! -- μου είπε.
Με έσπρωξε απαλά προς την πόρτα . Εκείνη ..άνοιξε ..

Απίστευτο αυτό που έβλεπα ..!!!

Ο μικρός περίβολος από το Βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγιάς ....που την είχα ..και γειτόνισσα ...ήταν γεμάτος αστέρια ..! Κοπάδια ολόκληρα παντού ..
Στα κεραμίδια .. στους φράχτες ..σκαρφαλωμένα στα κλαδιά .. στο σήμαντρο .. Παντού ..!! Όλα τραυματισμένα ..να φωτορραγούν.. και να βογγούν αβοήθητα...

--- Δυο μάτια δάκρυα .. δεν φτάνουν να γιατρέψουν ..τόσα αστέρια ..-- του είπα
--- Το ξέρω .. -- απάντησε σιγανά --Γι αυτό πρέπει να φωνάξεις κι άλλους ..---

Κι έφυγε ..

Αν ξέρετε κάποιον ..που ν' αγαπάει τ' αστέρια ..και να μην θέλει να πεθάνουν .. σας παρακαλώ .. να το φωνάξετε να με βοηθήσει ..Γιατί ..για σκεφτείτε .. αν σβήσουν εδώ ..στο εκκλησάκι της Παναγίτσας ..
δεν θα ξαναλάμψουν ..ποτέ στον ουρανό μας ...

1 σχόλια:

Cosmos είπε...

Υπέροχο κι ευρηματικότατο!
Γλυκά συγκινητικό!

Τα δάκρυα για ένα αστέρι είναι τα δάκρυα για τα χαμένα μας όνειρα!