Μάνα πάνω απ’ όλα

Ζωή Παϊλοπούλου, Ψυχολόγος

23 Μαρτίου 1983
Ένα αστέρι γεννιέται. Το τρίτο μου παιδί, ένα πανέμορφο κοριτσάκι που χρόνια περίμενα. Η χαρά μεγάλη. Η ευτυχία περίσσευε. Κρατούσα στην αγκαλιά μου τα τρία μου παιδιά, ονειρευόμουν και σκεφτόμουν: μπορεί να είναι ένας άνθρωπος τόσο ευτυχισμένος όσο εγώ;


Στα 27 μου χρόνια είχα τα πάντα. Μία θαυμάσια οικογένεια, δουλειά, φίλους, είχα γύρω μου ανθρώπους που αγαπούσα και μ’ αγαπούσαν. Κι εσύ μεγάλωνες. Πολύ γρήγορα και πριν γιορτάσεις τα πρώτα σου γενέθλια άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες δυσκολίες στην εξέλιξή σου. Δε χαμογελούσες, τα όμορφα μάτια σου ήταν ανέκφραστα, ήσουν πολύ ήσυχη, δεν αντιδρούσες όταν έπαιζαν τα αδέρφια σου και γινόταν «χαμός» στο δωμάτιο. Δεν καθόσουν, προτιμούσες να είσαι ξαπλωμένη. Ανησυχούσα, η παιδίατρος σου με θεωρούσε υπερβολική. «Έχω μεγαλώσει δύο παιδιά», της έλεγα. Μετά από δική μου πίεση μας παρέπεμψε σε παιδονευρολόγο, έκανες ένα σωρό εξετάσεις. Ουδέν οργανικό εύρημα.
«Έχετε δύο παιδιά, ασχοληθείτε με αυτά, η κόρη σας είναι καμένο χαρτί», είπε. «Δείτε τι θα κάνετε». Βαριές κουβέντες. Έχασα τον κόσμο, τα όνειρα άρχισαν να γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος. Τι εννοούσε, ποιο δρόμο μου έδειχνε, τι να κάνω; Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, σου τραγουδούσα, γιατί ξέρεις, όταν είμαι στενοχωρημένη τραγουδάω, και σε ρωτούσα «τι θέλεις»; Δεν απαντούσες, δε με κοιτούσες καν. Να πάμε ένα ταξίδι μακρινό, ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό; Πώς ν’ αφήσουμε τον πατέρα και τ’ αδέρφια σου; Πώς να αποφασίσω εγώ για σένα, δεν έχω το δικαίωμα. Τι να κάνω; Αυτό που ξέρω καλά είναι ότι σ’αγαπώ, σε θέλω, θα κάνω ό,τι χρειαστεί, ό,τι μπορώ και ακόμα παραπάνω. Μάζεψα τα κομμάτια μου, έφτιαξα το παζλ και ξεκίνησα. Αποφάσισα να παλέψω, ήσουν η κόρη μου. Μαζί με το συνοδοιπόρο της ζωής μου, τον πατέρα σου, περπατήσαμε χέρι-χέρι, δρόμο πολύ. Γευτήκαμε μαζί χαρές και λύπες, απογοητεύσεις, ικανοποίηση.

Μπήκα στο στίβο απροπόνητη, με μόνο εφόδιο μου την αγάπη και ξεκίνησα να τρέχω. Ασκήσεις φυσικοθεραπείας για να καθίσεις, να σταθείς στα πόδια σου, να περπατήσεις. Τα πρώτα σου βήματα δειλά αλλά σταθερά. Μεγάλωνες αποσυρμένη στο δικό σου κόσμο. Καμία επικοινωνία, δεν εκτελούσες εντολές, δε μιλούσες. Απευθυνθήκαμε σε ΩΡΛ για να ελέγξουμε την ακοή σου, κανένα πρόβλημα. Προσπαθούσα να απενοχοποιηθώ, να πάρω δυνάμεις για να συνεχίσω. Ήμουν μάνα, σου είχα υποσχεθεί να κάνω για σένα ό,τι είναι δυνατόν.

18 μηνών, η πρώτη επίσκεψη στον παιδοψυχίατρο, η πρώτη αξιολόγηση της ψυχολόγου. Οι δυσκολίες ήταν ξεκάθαρες, το μέλλον θολό. Εμπιστευτήκαμε δυο ειδικούς και με τη βοήθεια τους ξεκινήσαμε το πρόγραμμα παρέμβασης. Δε σου κρύβω ότι πολλές φορές ανησυχούσαμε μήπως δεν κάνουμε το καλύτερο για σένα. Δεν υπήρχε μία ομάδα όπου οι ειδικοί θα συνεργάζονταν, θα πρότειναν το πρόγραμμα παρέμβασης για σένα και παράλληλα θα στήριζαν την οικογένεια. Η αντιμετώπιση δεν ήταν συνολική αλλά αποσπασματική και υπήρχαν δυσκολίες.

Τα βήματα εξέλιξης ήταν αργά, απογοητευτικά, ήταν φορές που σήκωνα τα χέρια ψηλά, αλλά η θεραπεία είναι καλύτερη από την παραίτηση. Το παιχνίδι και η ανθρώπινη επαφή είναι καλύτερη από την απομόνωση. Έτσι, καθημερινά εσύ πήγαινες στον παιδικό σταθμό και εγώ στη δουλειά μου. Μετά το μεσημέρι ξεκινούσαμε τα απογευματινά σου προγράμματα, αργά το απόγευμα παιχνίδι μαζί ή με τα αδέρφια σου, επισκέψεις σε φίλους. Ήσουν αγαπητή και αποδεκτή απ’ όλους παρόλο που ήσουν ιδιαίτερα κινητική και έκανες ζημιές, δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις. Έκλαιγες, νευρίαζες, πετούσες αντικείμενα. «Αν δεν μιλήσει μέχρι τα πέντε της, ξεχάστε το», μας είπε ο ειδικός που απευθυνθήκαμε. Τα μάτια σου γέμιζαν δάκρυα. Μία φορά θυμάμαι έλεγες -πα- , τσίριζες και χτυπιόσουν, δεν καταλάβαινα τι ήθελες (πατάτα; παπούτσι; πάμε;). Σου ζήτησα να μου δείξεις τι θέλεις, αφού σε ηρέμησα στην αγκαλιά μου. Τότε πήρες ένα σκαμνί, ανέβηκες επάνω και προσπαθώντας να ανοίξεις την κατάψυξη βρήκαμε το παγωτό. Τα μάτια σου γελούσαν, επικοινωνούσες. Χρησιμοποιούσα τη γλώσσα της καρδιάς για να με καταλάβεις και να σε καταλάβω. Παρά τις δυσκολίες το καταφέραμε. Οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες φράσεις μετά τα πέντε σου χρόνια και σήμερα σου λέω καμιά φορά «σταμάτα, με ζάλισες» και γελάμε γιατί ξέρεις, ξέρω, ξέρουμε τι αγώνα κάναμε για να μιλήσεις. Τίποτα δεν ήταν εύκολο αλλά μου έμαθες ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ποτέ δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Με εφόδιο την αγάπη συνεχίσαμε. Αυτο-υπηρέτηση, δραστηριότητες καθημερινής ζωής, κοινωνικοποίηση. Κι εκεί που όλα είχαν πάρει το δρόμο τους, την τελευταία μέρα που έκλεινε ο παιδικός σταθμός μού ανακοίνωσαν ότι δεν ήσουν πια αποδεκτή λόγω διαφορετικότητας. Κοινωνικός αποκλεισμός. Παραμονή διακοπών. Θύμωσα πολύ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Που θα πήγαινες όταν γυρίζαμε από τις καλοκαιρινές διακοπές; Γιατί να το μάθω τελευταία ώρα; Ίσες ευκαιρίες, εκπαιδευτικό σύστημα ανθρώπινο που προάγει το άτομο. Πάλι η απόφαση δική μας. Θέλαμε το καλύτερο για σένα και το βρήκαμε.

Μεγάλωνες, κοριτσάκι πια ενταγμένη σε ένα ειδικό σχολείο, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον με τη βοήθεια των ειδικών. Παράλληλα με την ψυχοθεραπεία σου, κατακτούσες βήμα-βήμα τις γνώσεις, ανέπτυσσες τις δεξιότητες σου, γινόσουν κοινωνική, διεκδικούσες.
Με εφόδιο την αγάπη πορευτήκαμε το δύσκολο δρόμο. Σε έμαθα και με έμαθες, μάθαμε. Μαθαίναμε η μία την άλλη, ήσουν η κόρη μου που μου έμαθες να χαίρομαι το σήμερα να εκτιμώ τα βήματα και όχι τα άλματα. Με έμαθες πώς αγαπάνε οι άνθρωποι, πώς αγκαλιάζονται ,πώς μοιράζονται τα μικρά ή μεγάλα μυστικά, ψιθυριστά ή φωναχτά. Τι να πρωτοθυμηθώ! Τα γλυκά σου λόγια, την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου. Θεωρώ ότι είμαι μια ευτυχισμένη μάνα γιατί έχω εσένα κόρη. Είχες πει κάποτε «τη βλέπετε αυτή την κύρια; Είναι η ωραιότερη μάνα του κόσμου». Κι εσύ για μένα είσαι η ωραιότερη κόρη του κόσμου. Είμαι περήφανη για σένα, για ό,τι κατάφερες και καταφέρνεις. Μαζί σου έζησα μοναδικές στιγμές. Σ’ ευχαριστώ.

«Τώρα μεγάλωσα» μου είπες. Μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου, μην ανησυχείς. Αρκεί που το πιστεύεις. Είσαι μοναδική. Είσαι η κόρη μου. Είσαι η Ξένη μου.

Χρόνια πολλά αγαπημένη μου
23 Μαρτίου 2005

Και τώρα η μάνα ήσυχη
μπορεί να κοιμηθεί
και να ξαναονειρευτεί,
έτσι όπως εσύ την έμαθες.
Κοινοποιήστε το στο Facebook