Πηγή Παιδικός Σταθμός για Γονείς
Έχει παρατηρηθεί ότι ορισμένα συμπτώματα προβληματικής συμπεριφοράς, αν και είναι διαφορετικα, εντούτοις τείνουν να συνυπάρχουν στο ίδιο παιδί.
Έχει παρατηρηθεί ότι ορισμένα συμπτώματα προβληματικής συμπεριφοράς, αν και είναι διαφορετικα, εντούτοις τείνουν να συνυπάρχουν στο ίδιο παιδί.
Π.χ. αν ένα παιδί δείχνει εριστικότητα, είναι πολύ πιθανό να έχει και καταστροφική διάθεση,ψευτοπαλικαρισμό και αυθάδεια. Επίσης, αν ένα άλλο παιδί έχει την τάση να αφαιρείται και να ονειροπολεί, είναι πολύ πιθανό να παρουσιάζει και τάση για μοναχικότητα, υπερευαισθησία και ντροπαλότητα. Τα συμπτώματα προβληματικής συμεπριφοράς που τείνουν να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο αποτελούν ένα σύνδρομο προβληματικής συμπεριφοράς. Σε μια μακρά σειρά ερευνών, με παιδιά διαφορετικών ηλικιών, μια ομάδα Αμερικανών ψυχολόγων, χρησιμοποιώντας μια ειδική στατιστική μέθοδο- την ανάλυση παραγόντων- διαπίστωσε ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο τέτοια ξεχωριστά σύνδρομα. Το πρώτο από τα δύο αυτά σύνδρομα, το οποίο έχει αποκληθεί αντικοινωνική συμπεριφορά, περιλαμβάνει τις ακόλουθες μορφές συμπεριφοράς, οι οποίες τείνουν να εμφανίζονται μαζί: ανυπακοή, τάση να διακόπτει και να ενοχλεί τους άλλους, βιαιότητα, εριστική διάθεση, 1bb3.jpegεκζήτηση της προσοχής των άλλων, αεικινησία, αρνητισμός, αναίδεια, καταστροφικότητα, υπερκινητικότητα, έλλειψη σεβασμού, ζήλια και έλλιεψη διάθεσης για συνεργασία. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι εκείνο που χαρακτηρίζει σταθερά τα προβλήματα της αντικοινωνικής συμπεριφόράς είναι η ανοικτή περιφρόνηση προς κάθε μορφή εξουσίας και μια κατάφωρη απρέπεια που περιέχει το στοιχείο της επιθετικότητας και του μειωμένου αυτοελέγχου.
Το δεύτερο σύνδρομο, το οποίο έχει αποκληθεί υπερβολική αναστολή-νευρωτισμός, περιλαμβάνει της ακόλουθες μορφές παθολογικής συμπεριφοράς: συναισθήματα κατωτερότητας, έλλειψη αυτοπεποίθησης, κοινωνική απομόνωση, αδυναμία να νιώθεi χαρά, κατάθλιψη, επιφυλακτικότητα, υπερευαισθησία, νωθρότητα, αδιαφορία και αφηρημάδα. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο πυρήνας αυτής της παθολογικής διάστασης φαίνεται να είναι το συναίσθημα της εσωτερικής ανασφάλειας. Οι ερευνητές ανφέρουν ότι ανάμεσα στις 1bb4.jpegδύο αυτές κατηγορίες προβλημάτων υπάρχει μια αρκετά ξεκάθαρη διαφορά. Στη μια περίπτωση- στην αντικοινωνική συμπεριφορά- οι παρορμήσεις αφήνονται να εκδηλωθούν ελεύθερα και υποφέρουν οι άλλοι, ενώ στην άλλη περίπτωση- στην υπερβολική αναστολή- οι παρορμήσεις καταφανώς καταπιέζονται και υποφέρει το ίδιο το παιδί. Και οι δύο αυτές κατηγορίες έχουν έκτοτε κατ' επανάληψη διαπιστωθεί σε ένα πλήθος άλλων ερευνών, παρά τις μεγάλες μεταξύ τους διαφορές ως προς τα δείγματα παιδιών, την εθνικότητα και τα υπό μελέτη προβλήματα, καθώς επίσης και ως προς τις μεθόδους στατιστικής ανάλυσης. Οι δυο αυτοί τύποι προβληματικών παιδιών διαφοροποιούνται τόσο σαφώς και τόσο συχνά στις έρευνες που φαίνεται πολύ πιθανό ότι οι διαφορές είναι θεμελιακής σημασίας. Αυτές οι δύο ομάδες προβληματικών παιδιών διαφοροποιούνται η μια από την άλλη όχι μόνο γιατί παρουσιάζουν μια δέσμη συμπτωμάτων (καθεμιά αποτελεί 1bb6.jpegδιαφορετικό δοαγνωστικό σύνδρομο), αλλά και ως προς άλλους βασικούς τομείς, όπως είναι ο βαθμός ανταπόκρισης στη θεραπεία, η μελλοντική πρόγνωση, οι οικογενειακές επιδράσεις που τις προκαλούν και οι άλλοι συνυπεύθυνοι αιτιολογικοί παράγοντες που συνυπάρχουν μαζί τους κτλ.
Πηγή: Ψυχολογικά προβλήματα παιδικής ηλικίας, Martin Herbert
Έχει παρατηρηθεί ότι ορισμένα συμπτώματα προβληματικής συμπεριφοράς, αν και είναι διαφορετικα, εντούτοις τείνουν να συνυπάρχουν στο ίδιο παιδί.
Π.χ. αν ένα παιδί δείχνει εριστικότητα, είναι πολύ πιθανό να έχει και καταστροφική διάθεση,ψευτοπαλικαρισμό και αυθάδεια. Επίσης, αν ένα άλλο παιδί έχει την τάση να αφαιρείται και να ονειροπολεί, είναι πολύ πιθανό να παρουσιάζει και τάση για μοναχικότητα, υπερευαισθησία και ντροπαλότητα. Τα συμπτώματα προβληματικής συμεπριφοράς που τείνουν να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο αποτελούν ένα σύνδρομο προβληματικής συμπεριφοράς. Σε μια μακρά σειρά ερευνών, με παιδιά διαφορετικών ηλικιών, μια ομάδα Αμερικανών ψυχολόγων, χρησιμοποιώντας μια ειδική στατιστική μέθοδο- την ανάλυση παραγόντων- διαπίστωσε ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο τέτοια ξεχωριστά σύνδρομα. Το πρώτο από τα δύο αυτά σύνδρομα, το οποίο έχει αποκληθεί αντικοινωνική συμπεριφορά, περιλαμβάνει τις ακόλουθες μορφές συμπεριφοράς, οι οποίες τείνουν να εμφανίζονται μαζί: ανυπακοή, τάση να διακόπτει και να ενοχλεί τους άλλους, βιαιότητα, εριστική διάθεση, 1bb3.jpegεκζήτηση της προσοχής των άλλων, αεικινησία, αρνητισμός, αναίδεια, καταστροφικότητα, υπερκινητικότητα, έλλειψη σεβασμού, ζήλια και έλλιεψη διάθεσης για συνεργασία. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι εκείνο που χαρακτηρίζει σταθερά τα προβλήματα της αντικοινωνικής συμπεριφόράς είναι η ανοικτή περιφρόνηση προς κάθε μορφή εξουσίας και μια κατάφωρη απρέπεια που περιέχει το στοιχείο της επιθετικότητας και του μειωμένου αυτοελέγχου.
Το δεύτερο σύνδρομο, το οποίο έχει αποκληθεί υπερβολική αναστολή-νευρωτισμός, περιλαμβάνει της ακόλουθες μορφές παθολογικής συμπεριφοράς: συναισθήματα κατωτερότητας, έλλειψη αυτοπεποίθησης, κοινωνική απομόνωση, αδυναμία να νιώθεi χαρά, κατάθλιψη, επιφυλακτικότητα, υπερευαισθησία, νωθρότητα, αδιαφορία και αφηρημάδα. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο πυρήνας αυτής της παθολογικής διάστασης φαίνεται να είναι το συναίσθημα της εσωτερικής ανασφάλειας. Οι ερευνητές ανφέρουν ότι ανάμεσα στις 1bb4.jpegδύο αυτές κατηγορίες προβλημάτων υπάρχει μια αρκετά ξεκάθαρη διαφορά. Στη μια περίπτωση- στην αντικοινωνική συμπεριφορά- οι παρορμήσεις αφήνονται να εκδηλωθούν ελεύθερα και υποφέρουν οι άλλοι, ενώ στην άλλη περίπτωση- στην υπερβολική αναστολή- οι παρορμήσεις καταφανώς καταπιέζονται και υποφέρει το ίδιο το παιδί. Και οι δύο αυτές κατηγορίες έχουν έκτοτε κατ' επανάληψη διαπιστωθεί σε ένα πλήθος άλλων ερευνών, παρά τις μεγάλες μεταξύ τους διαφορές ως προς τα δείγματα παιδιών, την εθνικότητα και τα υπό μελέτη προβλήματα, καθώς επίσης και ως προς τις μεθόδους στατιστικής ανάλυσης. Οι δυο αυτοί τύποι προβληματικών παιδιών διαφοροποιούνται τόσο σαφώς και τόσο συχνά στις έρευνες που φαίνεται πολύ πιθανό ότι οι διαφορές είναι θεμελιακής σημασίας. Αυτές οι δύο ομάδες προβληματικών παιδιών διαφοροποιούνται η μια από την άλλη όχι μόνο γιατί παρουσιάζουν μια δέσμη συμπτωμάτων (καθεμιά αποτελεί 1bb6.jpegδιαφορετικό δοαγνωστικό σύνδρομο), αλλά και ως προς άλλους βασικούς τομείς, όπως είναι ο βαθμός ανταπόκρισης στη θεραπεία, η μελλοντική πρόγνωση, οι οικογενειακές επιδράσεις που τις προκαλούν και οι άλλοι συνυπεύθυνοι αιτιολογικοί παράγοντες που συνυπάρχουν μαζί τους κτλ.
Πηγή: Ψυχολογικά προβλήματα παιδικής ηλικίας, Martin Herbert
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου