Τα παιδιά από το Χαμόγελο του Παιδιού οργάνωσαν
μια εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα
κατά της παιδικής κακοποίησης
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
Το κείμενο των παιδιών που άνοιξε την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης: Σήμερα μας είπαν ότι είναι η μέρα κατά της παιδικής κακοποίησης. Όταν ακούμε αυτή τη λέξη όλοι σκεφτόμαστε ξύλο, βιασμός, φωνές, τσακωμοί και βρισιές. Για μας είναι κάτι παραπάνω...
Είναι όταν το παιδί αισθάνεται ότι είναι ένα τίποτα... Όταν υπάρχει, αλλά στην ουσία δεν υπάρχει!
Δεν υπάρχει γιατί ζει μέσα στην ενοχή. “Εγώ φταίω γι΄ αυτό που έγινε, εάν δεν είχα αυτή τη συμπεριφορά τίποτα δεν θα είχε συμβεί”. Ζει μέσα στο ψέμα και την ανασφάλεια. “Δεν μπορεί... Με αγαπάει και ας μου φέρεται έτσι. Είναι η πρώτη φορά που μου φέρθηκε έτσι και δεν θα ξαναγίνει”.
Ζει μέσα στον φόβο. “Μπορεί να με ξαναχτυπήσει”.
Ζει μέσα στην ντροπή. “Δεν θέλω κανείς να δει αυτό που μου συμβαίνει... Κανείς δεν πρέπει να το καταλάβει”.
Μόνο από την 1η Ιανουαρίου έως και την 31η Οκτωβρίου 2009 στην τηλεφωνική γραμμή SΟS 1056 δέχθηκαν 506 καταγγελίες, οι οποίες αφορούν 1.042 παιδιά που δεν είναι αριθμοί είναι ονόματα. Είναι ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Πέτρος, η Ζωή, η Μαρία...
Από αυτές τις 506 καταγγελίες οι 40 ήταν επώνυμες ενώ οι 466 ήταν ανώνυμες.
Ανώνυμες γιατί ο κόσμος φοβάται...
Φοβάται μη βρει τον μπελά του.
Από αυτά τα 1.042 παιδιά τα 509 ήταν για παραμέληση.
Παραμέληση είναι όταν τα παιδιά δεν τα στέλνουν στο σχολείο, δεν τα πηγαίνουν στον γιατρό, δεν τα ταΐζουν σωστά, δεν είναι καθαρά, δεν ζούνε σε ένα σπίτι αξιοπρεπές και κυρίως όταν νιώθουν ότι κανείς δεν νοιάζεται γι΄ αυτά.
Τα 449 παιδιά κακοποιήθηκαν σωματικά.
Όλοι ξέρετε τι είναι αυτό: μπουνιές, κλωτσιές, χτυπήματα.
Τα 24 κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, ενώ τα 23 τα ανάγκασαν να πηγαίνουν με άντρες με χρηματική αμοιβή.
Εδώ δεν ξέρω εάν πρέπει να πούμε κάτι...
Μόνο ότι είμαστε σίγουροι πως η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με αυτούς τους αριθμούς. Γιατί αυτή την κακοποίηση την βιώνει ένα παιδί- με φόβο αλλά και αγάπη για τους γονείς και άρα δεν θα ζητήσει βοήθεια- ενώ τρίτοι έξω από την οικογένεια σπάνια ξέρουν τι συμβαίνει.
Ποιος όμως κακοποιεί τα παιδιά και για ποιο λόγο; Σύμφωνα με τα στοιχεία της γραμμής SΟS 1056, από αυτές τις 506 καταγγελίες που δεχθήκαμε στις 189 αυτοί που κακοποιούσαν τα παιδιά ήταν και οι δύο γονείς.
Στις 172 καταγγελίες μόνο η μητέρα, ενώ στις 115 μόνο ο πατέρας. Στις 30 καταγγελίες αυτός που κακοποιούσε τα παιδιά ήταν κάποιος άλλος. Συγγενείς, άτομα σε θέση ισχύος ή ακόμα και άγνωστοι».
«Είχα κατάγματα από το ξύλο»
Ο Μάνος έτρωγε ξύλο και ταυτόχρονα βίωνε την απόρριψη από τους γονείς του. Οι επιστήμονεςυποστηρίζουν ότι έτσι καλλιεργούνται αισθήματα ανασφάλειας στα παιδιά και η επίδραση της κακοποίησης εξακολουθεί να υφίσταται για πολύ μετά την επούλωση των φυσικών τραυμάτων.«Θυμάμαι πως ήμουν 7 χρονών και πήγαινα Δευτέρα Δημοτικού. Μια μέρα που γύρισα από το σχολείο δεν είχα καθόλου διάθεση. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Δεν ήθελα ούτε να φάω ούτε να διαβάσω. Ο πατέρας μου, μου φώναζε. Εγώ δεν του έδινα σημασία. Αγρίεψε, σηκώθηκε και με χτύπαγε αλύπητα με τη ζώνη. Η μαμά μου ήταν δίπλα, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι. Το μόνο που θυμάμαι, με έσπρωξε και χτύπησα στη γωνία του τραπεζιού. Έτρεχαν αίματα, έτρεμα και νόμιζα πως δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Εκείνη την ημέρα αποφάσισα πως θα το έσκαγα από το σπίτι. Έτρωγα συχνά ξύλο. Μέχρι και η μαμά μου με έλεγε άχρηστο. Μου έλεγε ότι ο μπαμπάς με χτυπούσε επειδή δεν τα πήγαινα καλά στο σχολείο και περίμενε κάτι παραπάνω από μένα. Θυμάμαι πως δεν μου έπαιρναν καινούργια ρούχα για πολύ καιρό επειδή δεν διάβαζα όσο έπρεπε. Είχα μείνει μια νύχτα ολόκληρη έξω στο κρύο επειδή δεν είχα πάρει άριστα. Την ημέρα που το έσκασα πήγα στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι έχω κατάγματα στον θώρακα και κακώσεις κρανίου. Τώρα όμως πέρασαν αυτά. Δεν επέστρεψα ποτέ στην οικογένειά μου. Άλλωστε, δεν με αναζήτησαν ποτέ»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου